اجتماعی که ما امروز میبینیم , یعنی اجتماع آزاد مردان و آزاد زنان ایران در ده سال پیش ممکن نبود.
تشکیل سپاهیان انقلاب مرکب از جوانهای پسر و دختر مملکت که در اقصی نقاط مملکت از روی ایمان و عقیده مشغول خدمت هستند امکان پذیر نبود.
نیروهای ارتجاعی یا به اصطلاح قدیمی خود من نیروهای متفق سرخ و سیاه مانع هرگونه پیشرفتی می شدند و میشوند, برای اینکه هر قدیمی در این زمینه ما به پیش برمیداشتیم آنها به خود و بلا اراده اجبارا یک قدم به عقب میرفتند.
در آخر این تابستان یک تن(نمیگویم رعیت برای اینکه این واژه از همان روز نخست انقلاب ایران از بین رفت) ولی شاید حتی یک فرد زارع اجاره دار هم باقی نمی ماند, یعنی هرکسی در هر زمینی که کار میکند صاحب و ارباب خودش خواهد بود.
احتیاج به تشریح وضع کارگر نمیبینم, و همین طور در سایر سئون مملکتی و همه صنوف اجتماعی.
هرکدام از شما از هرجا که می آیید مقایسه مختصری بکنید که وضع امروزتان در آن دورافتاده ترین نقطه چیست و در بهمن 1341 چه بود؟
از سخنان محمد رضا شاه پهلوی در 28 اردیبهشت 1350
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر